Kleuren voor de tapijtmetropool

Adieu compact city As stated by Jan Neutelings, in a complex area like the Randstad conurbation the model of compact city based on the romantic polarity between a paradisal Arcadia and a megalomaniac metropolis has long been inadequate for interpreting the reality of the situation. The dissolution of the old European town seems to be irreversible, although nobody can predict its specific future formation in social and spatial terms. In view of the structural problems and uncertainties, how can town planning find a way from its present resigned position? From the Randstad to the patchwork metropolis The concept of the patchwork metropolis overcomes the compact city limits, defining a new territorial structure composed by an endless juxtaposition of shifting patches. A model that considers planning as a pointless activity. Should we just give up in front of the impossibility to coordinate the Randstad? The necessity to guide The aim of this project was to allow and guide the transformations, that anyway will affect the territory, respecting those main qualities that characterize each patch. According to the highlighted features and the relations with the slow and fast networks some patches will be protected within an accelerating territory under changing processes. The patchwork model calls for a change of paradigm: the fact of the matter shifts from where to build the next patch of neighborhood, towards how to build within the patchwork. Adieu compacte stad Het compacte stadmodel, gebaseerd op het romantische idee van een dichtbebouwde stad in een paradijselijk groen landschap, is al lang niet meer behulpzaam als sturingsmodel voor een complex grootstedelijk gebied als de Randstad. De uitwaaiering van de klassieke Europese stad lijkt onomkeerbaar, hoewel niemand echt grip heeft op zowel de ruimtelijke als sociale ontwikkeling ervan. De hypothese van dit project is dat er met dit type onzekerheden toch een rol voor ruimtelijke ordening is weggelegd in de vorm van sturing op hoofdlijnen. Van Randstad naar Tapijtmetropool Willem-Jan Neutelings’ Tapijtmetropool lijkt tot nu toe het best te omschrijven wat er gaande is in de Randstad. Deze lappendeken overstijgt de berperkingen van de compacte stad. Een losse structuur van eindeloos variabele ‘lapjes’, liggen willekeurig naast elkaar. Van zowel stedelijke als landschappelijke functies. Hoe verschillender, hoe beter. Een concept dat tegelijkertijd, enigzins cynisch, totale controle van bovenaf als onzinnig beschouwd. De noodzaak om te sturen Neutelings’ tapijtmetropool dreigt een grijze suburbane soep te worden. Daarom wordt het concept vernieuwd door haar op twee schaalniveaus te definiëren: op een grote schaal wordt de lappendeken gezoneerd in te conserveren en te ontwikkelen gebieden. Beide zones kunnen zowel stukken stad als land omvatten. Te ontwikkelen zones krijgen als impuls betere verbindingen met het wegen- of spoornetwerk of juist connecties met een ecologische waarde. Te conserveren gebieden worden eerder ontkoppeld. Binnen elke zone kan een rijke diversiteit van lapjes worden ontwikkeld of juist geconserveerd. Zo wordt vrijheid geboden aan initiatieven van onderaf en tegelijkertijd worden bestaande kwaliteiten beschermd. Op de schaal van de Randstad wordt regie gevoerd over voldoende diversiteit en de verhouding te ontwikkelen en te conserveren gebieden. Adieu compacte stad. Hallo diversiteit!